Als je je bus weer instapt na een dag hard werken en je zuchtend je mobieltje in de houder steekt, valt je opeens iets op. “Wat is het hier een troep!” Natuurlijk, je hebt de laatste drie weken zo hard en veel gewerkt dat je er niet aan toe bent gekomen om de mobiele werkplek een beetje op te ruimen. Maar nu heb je het toch wel heel gortig gemaakt. Als je wat langer rondkijkt, zie je dat je hele cabinevloer bezaaid ligt met een overvloed aan plastic flesjes die zelfs tot gevaarlijk dicht bij je gaspedaal zijn gekomen.
Tegelijkertijd realiseer je je dat er voor een vermogen aan statiegeld in je cabine rondslingert, vermeerderd met de talloze blikjes die voor de nodige variatie in je drinkgedrag hebben gezorgd. Hoe kan het zo groeien? Voor je eigen bestwil ben je toch maar even uitgestapt om, gewapend met een grote afvalzak, de plastic en blikken leeninventaris te verzamelen. Als je het aantal blikjes en flessen tijdens het oprapen onbewust telt blijkt, na een snelle rekensom, dat je van dat statiegeld al gauw een grote kop koffie en een rijk belegd broodje kaas bij het tankstation kan kopen. Het enige wat je na het opruimen nog moet doen is het inleveren bij de plaatselijke supermarkt.
En zo stap je op je vrije zaterdagmorgen als een soort Kerstman met een zak cadeautjes op zijn rug de supermarkt binnen. Je moet toegeven dat het er best wel komisch uitziet. De aanwezige klandizie heeft daar echter een heel andere mening over en twee bejaarde oudjes haasten zich met gezwinde spoed naar het inname-apparaat. Die drie lege colaflessen moeten ze kwijt voordat jij met je bulkgoed het apparaat tijdenlang bezet gaat houden. Je laat ze glimlachend voorgaan.
Lees ook: Mannenleed
Nu ben jij aan de beurt en brengt de afvalzak in positie, precies onder de vulopening van de machine. Een voor een plaats je de blikjes en flesjes (inclusief de dop) behoedzaam in de vulopening. Het elektronische display telt keurig netjes door en je rijkdom neemt zienderogen toe. Tot het moment dat de machine abrupt stopt: er is een corrupt blikje geconstateerd dat via de retourlade zijn weg terug heeft gevonden. Je schudt het blikje een beetje heen en weer en hoort dat er zich nog wat overgebleven sinas in bevindt. Gewoontegetrouw zet je het blikje hoog aan je mond en slurpt het laatste druppeltje gulzig weg. Dat blijkt twee tellen later toch niet zo’n goed idee, want je verslikt je behoorlijk. Hoestend en proestend sta je nog minutenlang te hannesen en met een rood hoofd verontschuldig je je bij het toegesnelde publiek.
Dan blijkt de machine er opeens genoeg van te hebben en “slikt niks meer”. Ook de display weigert verder te tellen en slaat door je vuistslag op tilt. Je moest nog twee blikjes en een flesje…
Als je na een dik half uur de discussie met de onwillige supermarktmanager hebt afgerond, ben je iets meer dan zeven euro rijker. Voor het milieu heb je veel over.
Tekst: Ruud Stam
Illustratie: Matthijs Ruis