RIJSWIJK - Het is zomervakantie en er gebeurt niet veel in Parketland. Maar vanochtend hoorde ik een schokkend bericht op de radio dat mij op de gedachte bracht dat de parketlegger ook een functie kan vervullen in het signaleren van structurele eenzaamheid bij klanten.
Heb ik last van een zonnesteek? Nee. Vanochtend op de radio: in Brugge zijn binnen korte tijd 3 inwoners overleden waar niemand naar omkeek en die wekenlang na hun overlijden in hun woning hebben gelegen. Een dame van 88 jaar oud, een dame van 47 jaar en een man van 41 jaar. Volgens de burgermeester van de Belgische stad is dit een gevolg van het huidige sociale verkeer: mensen gaan zo op in hun digitale relaties dat ze geen tijd en aandacht meer hebben voor de mensen in hun directe omgeving. Los van of ik het hier mee eens ben, kreeg ik ineens een idee.
Wanneer een (parket)vloer in een woning of appartement moet worden gelegd of gerenoveerd en de bewoner woont alleen en zit duidelijk verlegen om een praatje met de legger, let eens op of deze persoon aan het vereenzamen is. Natuurlijk, een parketlegger is geen sociaal werker, maar je merkt snel genoeg of iemand nog een sociaal leven heeft: hangen of staan er foto's van geliefden of familie? Zijn er huisdieren? Kan je zien of de bewoner een hobby heeft die hij of zij samen met anderen deelt? Vaak vertelt iemand graag over dergelijke zaken. Is er niets te zien dat wijst op contact met anderen en is de woning vervuild of is de bewoner totaal onverzorgd, meld het dan bij de gemeente. Dit was ook het advies van de burgermeester van Brugge. Bemoeizucht zit niemand op te wachten, maar een beetje meer op elkaar letten kan echt geen kwaad.
Ik weet het, dit klinkt als een kerstgedachte in augustus, maar vaak is een loodgieter, een pakjesbezorger of een parketlegger/woningstoffeerder de enige die bij structureel eenzame mensen nog over de vloer komt. En zoals de treurige balans in Brugge laat zien: structurele eenzaamheid staat los van geslacht of leeftijd.